من اسم‌شان را گذاشته‌ام «وب‌اُلاغ‌های سیاسی»! اصولا اُلاغ کارش سواری دادن و بار کشیدن است؛ برخی افراد هم ساخته شده‌اند برای این‌که به دیگران سواری دهند و بارشان را بکشند، از آن‌طرف هم عده‌ای کارشان سواری گرفتن است و چه خوب نیز کارشان را بلدند! «اُلاغ‌های سیاسی» کارشان این است که می‌نشینند و به صغیر و کبیر مملکت گیر می‌دهند، نه سر پیازند و نه ته پیاز ولی گمان می‌کند سر و ته و وسط پیاز خودشان هستند! رئیس جمهور تعیین می‌کنند، وزیر و وکیل جابه‌جا می‌کنند، استاندار و فرماندار کله‌پا می‌کنند، اما کار اصلی‌شان همان آب حوض کشیدن است! دو جبهه شده‌اند، آن‌طرفی‌ها تک می‌زنند، این‌طرفی‌ها پاتک. برای خودشان هم کلی توجیه و تفسیر و تحلیل می‌آورند که بله ما الان وظیفه داریم، تکلیف فلان است، هدف بهمان است. از رهبر و مرجع که سهل است، شده از خدا و پیغمبر هم مایه می‌گذارند که بگویند کارشان درست است و حرفشان حق. نه تنها مطابق «حق» اند، بل «حق» نیز مطابق با ایشان است! این‌ها نه مهره‌های شطرنج‌اند و نه عروسک‌های بازی؛ این‌ها سیاهی لشگرند، بسان همان تماشاچی‌های «صدهزار نفری» که حنجره خود را پاره می‌کنند، از برد تیم کیفور می‌شوند و از باختش غمگین. گاه باهم درگیر می‌شوند و فحش ناموسی نثار هم می‌کنند، گاه می‌نشینند و ترکیب تیم را برای خودشان جابه‌جا می‌کنند، اما در نهایت نه تنها هیچ مربی‌ای گوش به حرفشان نمی‌هد و کمترین پشیزی برای حرفشان قائل نیست بل آخرش  هم هیچ چیزی بهشان نمی‌ماسد! چه خوب گفت علامه ده‌نمکی حفظه الله: «کدام استقلال، کدام پیروزی؟» قبل‌ترها می‌گفتند سیاست پدر و مادر ندارد، اما من به این نتیجه رسیده‌ام که در کشور ما نه تنها پدر و مادر دارد، بل‌که به‌جای یک جفت، ده‌ها و بل صدها جفت پدر و مادر دارد؛ اما مشکل این‌جاست که نمی‌توان تشخیص داد پدر و مادر اصلی کدامند! خلاصه این‌که پیاده‌رو گشاد‌تر و «هیشکی هیشکی‌تر» از سیاست در ایران پیدا نمی شود. بماند که خودم معتقدم پشت پرده سیاست در ایران آن‌قدر قوی‌ هست که می‌تواند چنین سناریوهای معرکه‌ای را طراحی کند.

طنز مشهوری است که می‌گویند یک انگلیسی به ایران سفر کرده بود، در بازگشت از او پرسیدند ایرانیان را چگونه دیدی؟ او نیز در پاسخ گفت: ایرانیان اگر یک نفر در تنهایی باشند فلان کار را می‌کنند، اگر دو نفر باهم باشند بهمان کار را می‌کنند – از ذکر فلان و بهمان کار معذورم!- اگر سه نفر به بالا باشند وارد سیاست می‌شوند! حالا نَقل برخی از این برادران و ایضا خواهران وب‌نویس است که دیگر شورَش را در آورده‌اند. از جوراب احمدی‌نژاد و بند تنبان کروبی گرفته تا موی دماغ میرحسین و خال رضایی را هم کار دارند. یک سری نشسته‌اند منتظر تا ببینند احمدی‌نژاد چه می‌گوید یا چه می‌کند، بعد زرتی مطلب ضدش بنویسند؛ یک سری نشسته‌اند آن طرف منتظر تا ببینند آن یک سری چه می‌نویسند و زرتی پاسخشان را بدهند. بابا کوتاه بیاید، اگر حسین شریعتمداری یا ابطحی را می‌بینید که به زمین و زمان کار دارند و گیر می‌دهند، خوب لابد یک نفوذکی دارند یا چهار تا خواننده در دستگاه دارند که روی مخشان اثر بگذارند، آخر جان من حالا فکر کردی که وزارت «امنیة» صبح تا شب نشسته وبلاگ تو را چک می‌کند تا ببیند شما چه نظریه جدیدی صادر می‌کنی، یا پته کی را می‌ریزی روی آب، بعدش تصمیم بگیرند؟ یا که فکر می‌کنید با این «وب‌اُلاغ‌هاتان» می‌توانید مردم را موجی کنید و موج مکزیکی راه بیاندازید!؟ آخر بندگان خدا حیف آن سلول‌های خاکستری نیست که برای یک مشت اراجیف و دعواهای حیدری نعمتی هدر دهید؟ حیفم از بچه مسلمان‌هایی است که وقت و عمرشان را برای این کارها تلف می‌کنند، البته آخرش که نگاه می‌کنم می‌بینم رسم دنیا همین است! سال‌های دبیرستان‌مان هم‌زمان بود با اوج شور و مستی و دعواهای سیاسی خرداد 76 که ما را هم حسابی درگیر خود کرده بود؛ یک معلمی داشتیم خدا حفظش کند، فرزند و برادر شهید بود و خودش هم آدم حسابی، گمانم حدیثی بود از معصوم که برایمان نقل کرد: «بدبخت کسی است که دینش را به دنیایش بفروشد و بدبخت‌تر از او کسی است که دینش را به دنیای دیگران بفروشد!»

حال شما بگویید این‌ اگر فتنه (به معنای قرآنی امتحان) نیست، پس چیست؟ کلاه خود را سفت بچسبید که طوفان فتنه‌ها در راه است.

«قالَ عَلَیْهِ السَّلامُ: کُنْ فِى الْفِتْنَةِ کَابْنِ اللَّبُونِ؛ لا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ، وَ لا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ.» (آن حضرت فرمود: در فتنه همچون شتر بچه باش؛ او را نه پشتى است که سوارش شوند، و نه پستانى که شیرش دوشند.)

حاشیةالتحریر:

1. مرحوم نظامی در «خسرو و شیرین» یک شعری دارد که مراحل مختلف سنی یک بنی ‌آدم را به تصویر کشیده. اواخرش در بیتی دارد:

چو شصت آمد نشست آید پدیدار     چو هفتاد آمد افتد آلت از کار

من نمیدانم آیا بعضی‌ها هنوز شصت و هفتاد را رد نکرده‌اند، یا این‌که رد کرده ولی خارق عادتند و جزو قاعده فوق محسوب نمی‌شوند؟ شاید هم جزو قاعده «سن که رسید به هشتاد، تازه باید زنش داد»اند و سر پیری معرکه‌گیری می‌کنند و فیلشان تازه یاد هندوستان می‌افتد و ناگهان «لبّاده» پوش می‌شوند و الخ... حالا پدر جان گیریم «قبا» را تبدیل به «لبّاده» کردید، عمامه سفید را چطور مشکی می‌کنید!؟ لابد با «مشکین تاژ» می‌شویید!!! خدا عاقبتمان ختم به خیر کند.

2. مهندس ضرغامی باید یک نفر را استخدام کند تا فقط بنشیند و از این رسانه ملی گاف و سوتی بگیرد. بگو آخر مجبورید صبح اول صبحی با چشم‌های پُف کرده مطلب تایپ کنید بفرستید روی آنتن؟ خداییش من دیگه چی بگم؟ خودتان ببینید.

مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُوْلَئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا
آن کسان که توبه کنند و ایمان آورند و کارهاى شایسته کنند. خدا گناهانشان را به نیکیها بدل مى‏کند و خدا آمرزنده و مهربان است

قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالًا «103» الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَهُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعًا «104» أُولَئِکَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِیمُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَزْنًا «105»
بگو: «آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانى هستند؟ (103)آنها که تلاشهایشان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده با این حال، مى‏پندارند کار نیک انجام مى‏دهند!» (104)آنها کسانى هستند که به آیات پروردگارشان و لقاى او کافر شدند به همین جهت، اعمالشان حبط و نابود شد! از این رو روز قیامت، میزانى براى آنها برپا نخواهیم کرد! (105)

عن رَسولِ اللهِ صلی الله علیه و اله و سلم: «إنّی اُحِبُّ مِنَ الصِّبیانِ خَمسَةَ خِصالٍ: اَلأَوَّلُ أنَّهُمُ الباکوُن، اَلثّانی عَلَی التُّرابِ یَجتَمِعونَ، الثّالِثُ یَختَصِمونَ مِن غَیرِ حِقدٍ، الّرابعُ لا یَدَّخِرونَ لِغَدٍ، الخامِسُ یُعَمِّرونَ ثُمَّ یُخَرِّبونَ.» زهرُ الرّبیع،چاپ سنگی،ص259

از رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم است که: من پنج خصلت از کودکان را دوست می‌دارم، اول این‌که آن‌ها می‌گریند، دوم این‌که بر روی خاک گرد هم می‌آیند، سوم این‌که با یکدیگر درگیر می‌شوند بدون این‌که کینه‌ای از هم به دل بگیرند، چهارم این‌که برای فردایشان نمی‌اندوزند، پنج این‌که می‌سازند و سپس ویران می‌کنند.

حاشیةالتحریر:

1. آن‌که در بالا می‌بینید آسِدصالح، اخوی‌زاده خودمان است، که البت شباهت چندانی به من یکی ندارد. این‌هم آسِد حسین، از بروبچز جداً فعال و ورزشکار و خون‌گرم روزگار که از همان دقایق اولیه از سروکول آدم بالا می‌رود و آرام نمی‌گیرد تا یک عکس حسابی ازش بگیریم. البته تعجب ندارد، چون طرف بچه بغداد است(+).

2. اگر می‌خواهید یک سریال فارسی به معنای تمام و کمال ببینید، ماه عسل از شبکه دو را ببینید. از آن سریال‌ها که سر و تهش کاملا مشخص است و فقط می‌خواهد وقت مردم را با یک چیزی پر کنند. وقتی نویسنده و کارگردانش آن خانم و آقای جوان باشند دیگر تکلیفش مشخص است. آن از خطبه عقدی که بدون رضایت پدر خوانده شد و بعدش هم دختر و پسر نامحرم با هم مثل زن و شوهر رفتار می‌کنند، آن‌هم از اختلاط‌های همیشگی سریال‌های تلویزیونی؛ بعد هم که خان بابا سکته می‌کند، همه نماز خوان می‌شوند و دست به دعا می‌برند و بلافاصله حالش خوب می‌شود. تبلیغ نماز دیگر از این زشت‌تر و مصنوعی‌تر و مستقیم‌تر نمی‌شود. نتیجه‌گیری اخلاقی‌اش هم این می‌شود که کاربرد نماز فقط در مصائب و سختی‌هاست و بعدش نیز بلافاصله حاجاتتان برآورده می‌شود! و اگر می‌خواهید کمی حالت تهوع بهتان دست بدهد، آن دو جوانک که فرستاده‌اند جنوب با آن حرکات نمایشی بی‌خودشان را ببینید؛ آن یکی که کوچکتر نشان می‌دهد واقعا... اما برنامه فتیله و عمو قناد انگاری چیزهای خوبی هم یاد می‌دهد و بدش نیست. مدیری در شبکه سه باز هم خوب کار کرده و دارد معایب و به‌اصطلاح بدآموزی‌های قبلی را برطرف می‌کند. برنامه‌های مستند سیما هم جالب انگیز بود. فیلم‌ها را خیلی تعقیب نکردم ولی ظاهر امر نشان می‌داد چندان چسبناک نبودند به‏جز تعدادی. پهلوانان نمی‏میرند! هم مثل هر سال با اجرای تکراری جاودانی و حضور داور بین‌المللی معروفش، که هزار ماشاءالله هر سال جوان‌تر از پارسال، کمی از اوقات فراغت را پر می‌کرد. فقط حیف شد مجتبی ملکی حذف شد و بالاخره ما این جوان را در لباس دامادی ندیدیم! علی دایی جان هم به سلامتی انگار فعلا از تیم ملی خداحافظی کرده! نمی‌‌دانم در این مملکت فوتبال کثیف‌تر است یا سیاست؟ ولی در هر دو به طرفةالعینی از آسمان به زیرزمین و بل‌که بالعکس پرتاب می‌شوی. این‌ها مشاهدات یک ایرانی از سیمای جمهوری اسلامی در نوروز88 بود که نه به سفر رفت و نه در منزلش ماهواره داشت.

البته همه این‌ها یک طرف، برنامه‌های سیما پس از رحلت حاج خانم ثقفی یک طرف؛ که اوج بدسلیقگی و دست و پاچلفتی و هزار چیز دیگر را نشان می‌داد. بد‌تر از این نمی‌شد آن مرحومه را در ذهن مخاطب تخریب کرد. برداشتند روال عادی برنامه‌ها را در شبی که همه منتظر سریال‌ها بودند قطع کردند و به‌جایش کلیپ یاد امام و شهدای حدادیان را پخش کردند و برای این‌که ربطش بدهند با آن مرحومه وسطش چند تصویر تکراری از ایشان را به زور جا می‌دادند. آمدند از ایشان تعریف کنند، آقای گزارش‌گر کاربلد گفت که ایشان نزد امام جامع‌المقدمات می‌خواند! آخر عمو می‌دانی جامع‌المقدمات پایه چند حوزه است که این‌را با آب و تاب دادی به خورد ملت؟ به‌جای این‌که از فضیلت‌های زنانه و مادرانه ایشان تعریف کند، ایشان را با تسلطش به دو زبان فرانسه و عربی معرفی کرد و نتیجه گرفت که ایشان علوم مختلف را از این طریق پی‌گیری می‌کردند! می‌آیند اَبرویش را درست کنند می‌زنند چشمش را هم کور می‌کنند! کار این جماعت از سوراخ دعا و این حرفها گذشته، فکر کنم کم کم سوراخ دعا و سوراخ موش و سوراخ جاهای دیگر را هم قاطی کنند!!

3. خدا عاقبت ما را ختم به‌ خیر کند!