یکم: در کوران جنگ سی و سه روزه بود که جهود اسرائیلی قانا را زدند و کردند آن‌چه دیدید. خون جلوی چشم‌ها را گرفته بود، اما آخرش هم کسی نتوانست و نمی‌توانست برای لبنان کاری کند و سرنوشت را خودشان رقم زدند. تنها کاری که از دست ما بر‌می‌آمد این بود که فریاد بزنیم و خشم خود را خالی کنیم و البته جوشن صغیر بخوانیم!

آن زمان وبلاغ نداشتم و یک پیشنهاد داشتم برای حکام عرب از جنس همان پیشنهاد روسری! آخرش مجبور شدم که یک وبلاگ تک پستی بزنم، یکی در بلاگفا و دیگری در پرشین، که اکنون فقط آن پرشین‌بلاگی فعال است؛ عنوان مطلب هم این بود: «ای مردصورتان،زنانتان را به نصرالله دهید!» یک پیشنهاد مَشتی داشتم برای برخی از این سردمداران عرب منتها بسان رویاهای دست نایافته است که اگر می‌شد چه می‌شد! این عکس را هم بگذارید کنارش و بخوانید(+).

دوم: سران اسرائیلی مثل «شارون» ملعون یک آرزویی داشتند که با خودشان به گور بردند و می‌برند، و آن این‌که دوست داشتند یک شب بخوابند و صبح که بیدار شدند ببینند در غزه زلزله آمده و جماعت همگی زیر آوار مرده‌اند! حالا اولمرت و اعوان و انصار می‌خواهند به همان آرزو جامعه عمل بپوشانند که البته زهی خیال باطل!

از آن طرف فلسطینی‌ها و در رأس‌شان «عرفات» یک تزی داشتند با این عنوان که «اسرائیل را در اتاق‌های خواب‌مان شکست می‌دهیم» که منظور همان ازدیاد جمعیت فلسطینی بود که تقریبا بین فلسطینی‌ها چه در کرانه و چه در نوار و از طیف‌های مختلف جاافتاده بود. اما این یک روش مبارزه مسالمت‌آمیز است و خیلی دور از ذهن است که صرفا با همین روش بتوان راه به‌جایی برد. تاکتیک «موشک‌ها» هم با این موشک‌های غیردقیقی که حماس دارد باز هم ثمر چندانی جز ایجاد رعب ندارد.

تنها تاکتیکی که می‌تواند در شرایط فعلی معادلات را به نفع فلسطین رقم بزند تاکتیک عملیات «شهادت طلبانه» است. اسرائیلی‌ها و کلا یهود بسیار خسیس هستند و در عین حال جان عزیز و ترسو! محال است که در مذاکرات بتوان از اسرائیلی‌ها چیز دندان گیری به‌دست آورد، کما این‌که تاکنون هم ثابت کرده‌اند که به هیچ قراردادی پایبند نبوده و حاضر نیستند حتی یک وجب از خاک را بدهند؛ اما اگر پای جان به میان آید قضیه فرق خواهد کرد! حماس تا می‌تواند باید از اسرائیل تلفات بگیرد، چه در داخل اراضی 48 چه خارج از آن، آن‌وقت می‌تواند با قدرت حرفش را به کرسی بنشاند و گرنه حالا حالاها باید صبر کرد.

سوم: یک مقدار حرف و حدیث شده در باب ناصبیت فلسطینی‌ها و... که اکنون صلاح نیست خیلی در این باب بحث کنیم. اما در همین حد بگویم که حماس جزو گروه‌های سلفی است و رگه‌هایی از ناصبیت در میان برخی از سلفی‌ها یافت می‌شود؛ در برخی از ایشان مثل وهابیت به شکل حادتر و در برخی خفیف‌تر، برخی هم مثل اخوانی‌های مصر شاید حب اهل بیت علیهم السلام را هم داشته باشند. منطقه شام که تحت سلطه خاندان اموی بود نیز محل تجمع نواصب بود. در بین کشورهای خاورمیانه شیعیان کمترین تعداد را در فلسطین و اردن امروزی دارند (چیزی در حد صفر). قرار نیست چشم‌ها را بر واقعیات ببندیم و لاپوشانی کنیم، اما در شرایط فعلی که صهیونیسم دشمن اول و اصلی همه ماست، ما موظف به مقابله با دشمن مشترک هستیم. خاطراتان باشد در مطلب قبل صریحا به دوستان و دشمنان شیعه در شرایط فعلی اشاره شد(+).

چهارم: یک مطلبی را در روزنامه «الشرق الاوسط» سعودی دیدم با تیتر «یوم عاشوراء.. یوم شکر لا یوم نیاحة» نوشته «عائض القرنی» نویسنده کتاب مشهور «لاتحزن» که در تیراژ بالایی در کشورهای عربی به فروش رفته.

جناب شیخ اولش روایت جعلی‌ای نقل کرده که یهود برای نجات موسی از فرعون در روز عاشورا روزه می‌گرفتند و سپس پیامبر این حرکت را دید و به ایشان گفت: ما به موسی اولی‌تر از شماییم، پس خودشان هم این روز را روزه گرفته و توصیه به روزه‌اش نمودند و الخ.بعد جناب شیخ روضه می‌خواند که ببینید پیامبر ما با یهود اظهار هم‌بستگی می‌کرد اما چگونه است که فرزندان آن‌ها اکنون در غزه چه و چه با مسلمانان می‌کنند والخ.

جناب شیخ بعد از این روضه یک‌باره گریز می‌زند به صحرای کربلا که بله روز عاشوا روز شکر و ذکر و عبادت و نه نوحه است! جالب این‌جاست که اباعبدالله الحسین علیه السلام را با عنوان شهید می‌خواند و بر قاتلانش لعن می‌فرستد و از خودش برای امام تعیین تکلیف می‌کند که اگر اکنون زنده بود راضی به لطم بر صورت و پاره کردن لباس و این‌ها نبود! بعد هم تشکر می‌کند از عقلای قوم شیعه که اتباعشان را از این اعمال نهی کردند.

بعد از این دو روضه جناب شیخ دکتر! می‌رسد به روضه آخر که بله ما باید از مظلوم به غض نظر از دین و ملیت و آئینش حمایت کنیم و در برابر ظالم و طاغوت ایستادگی کرده و با آن‌ها هم‌کاری نکنیم والخ!

حوصله پرداختن به دیکته جناب قرنی را ندارم چون دیکته‌ای نوشته پر از غلط غولوط و یحتمل منفی دو بشود. من نمی‌دانم دم خروسشان را باور کنیم یا قسم حضرت عباسشان را؟! فقط خدمت این هایی که به صورت ناجوانمردانه به عزاداری‌ها و عزاداران هجوم می‌آورند عرض کنم که همین مانده بود که یک شیخ سعودی از شما تشکر کند! واقعا وای بر ما!

حاشیةالتحریر:

1. می‌خواستم یک تتمه بنویسم در باب حمایت و وظیفه امروزی‌مان که دیدم هر کاری بکنیم آخرش خود فلسطینی‌ها تعیین کننده اصلی مبارزه خواهند بود. ما نهایتا در حد همین تظاهرات و نوشتن و فریاد زدن و تحریم کالاهای اجنبی-منظور تمام حامیان و دوستان اسرائیل نیز هست- بتوانیم کاری کنیم. رهبری هم اشاره کردند که فشارهای سیاسی و مردمی باید ادامه پیدا کند(+).

2. این‌جا ترکیه است، کشوری که تابستان‌های معروف و سواحل افتضاحی دارد. زنان عزادار ترک در کشور لائیک را ببینید که چگونه با وقار و حجاب برای سرورشان عزاداری می‌کنند(+) (+)، آن‌هم از تظاهرات‌ و حمایت‌های شورانگیزشان از غزه(+) (+)؛ بعد بگذارید کنار تصاویر دختران و زنان تهرانی در شب‌های ماتم و عزا، آدم نمی‌داند سر کی فریاد بزند. اما مطمئنا همه ما در قبال این وضعیت نابهنجار مسئولیم؛ آقایان اگر عرضه دارند کمی به وضعیت بدحجابی و لاقیدی در ایام سوگواری رسیدگی کنند.

3. وقتی یک گذری به این فرندفید و کلوپ و توییتر و قس علی هذا می‌زنم و بچه بازی و رفتارهای برخی از بچه مذهبی‌های نت به‌خصوص آن‌ها که سِمَت طلبه را هم دارند می‌بینم، تاسف می‌خورم، نه شاید هم بخندم، یا اصلا بگویم به من چه؟ بگذار دل‌شان خوش باشد! آخر برادر و ایضا خواهر من! یک کاری که می‌کنید باید هدف داشته باشد یا نه؟ آخر این چه‌جور تبلیغ دین و مذهب است که ظاهر و باطنش با بی‌دین‌ و مذهب‌ها فرقی ندارد؟ فرقش در همان ریش و چادر است؟ سوراخ دعا را گم نکنی دل‌انگیز! بلاتشبیه مثل حرام خوری که می‌رود برای امام حسین سینه می‌زند و آن‌ حرام خوری که از بیخ و بن ماجرا را قبول ندارد، فکر می‌کنید سر بزنگار کدام با امام‌اند و کدام علیه‌اش؟! من واقعا هدف و انگیزه این قرتی بازی‌ها و رفیق‌بازی‌های مجازی را نمی‌دانم، اگر شما می‌دانید ما را روشن نمایید! می‌دانم این‌ها که می‌گویم برای برخی بسیار گران است و سوزناک! اما بی‌خیالی طی می‌کنند و خود را به نشنیدن می‌زنند! ملالی نیست عزیز جان، این نیز بگذرد... امان از غضنفرهای خودی!