مصائب آل محمد!

لابد این دعای معروف را تا به‏حال در قنوت نمازهایتان خوانده‏اید:‌«رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ» (پروردگارا ! به ما در دنیا نیکى و در آخرت هم نیکى عطا کن، و ما را از عذاب آتش نگاه دار). انسان احساس می‏کند از آن قسم دعاهایی است که خیلی باب میل عوام‏الناس است! چرا که عوام‏الناس در پی یک زندگی خوب و راحت و آسوده‏اند و حوصله و تحمل زندگی پر درد و رنج و مشقت را ندارند، پس چه دعایی بهتر از این؟!

لابد این دعای معروف را هم تا به حال در زیارت عاشورا خوانده‏اید که:« اَللّـهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَمَماتی مَماتَ مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد» (پروردگارا! قرار بده زیستن مرا، چو زیستن محمد و آل محمد؛ و مردنم را چو مردن محمد و آل محمد!). این دعا با اینکه در قرآن نیامده و از زبان معصوم نقل شده، اما انسان احساس می کند دعای خواص است، شاید هم خواص الخواص. به قول یکی از مادحین مشهور، این دعا را با دقت و تامل نخوانید، گذری بخوانید و رد شوید! آخر کدام یک از ما تحمل دردها و رنجها و آلام و مشقات حیات و ممات محمد و آل را داریم؟ مگر حیات و ممات محمد و آل دائم در خوشی و رفاه و آسایش بوده؟ مگر غیر از این است که از بدو ولادت تا شهادت، محمد و آلش در سختی و رنج و ابتلاء و امتحان بوده‏اند؟

شاید بگویید که ام الصبر، زینب سلام الله علیها،در پاسخ به آن ملعون که پس از واقعه کربلا گفت:«ما رأیت صنع الله فی اخیک الحسین؟»، فرمودند که:«ما رأیت الی جمیلا» اما آن صبر جمیل زینبی کجا و این طاقت نحیف ما کجا؟! آن دید زینبی به عالم کجا و این دید مادی ما کجا؟!

لابد خوانده‏اید مفاتیح الجنان را؟! در وصف بیست و هشتم صفر چنین نوشته:« و بروایت معتبر است که آن مخدره-صدیقة کبری سلام الله علیها-مشتی از خاک پاک آن قبر مطهر-پدر بزرگوارش-گرفت و بر دیدگان گذاشت و گفت:

 ماذا عَلَى الْمُشْتَمِّ تُرْبَةَ اَحْمَدٍ     اَن لا یَشَمَّ مَدَی الزَّمانِ غَوالِیا
 چه باک است بر بوینده خاک قبر احمد      هـرگز نـبوید تـا پـایـان زمـان عطـرها را

 صُبَّتْ عَلىَّ مَصآئِبٌ لَوْ اَنَّــهـا     صُبَّتْ عَلَى الاَْیّامِ صِرْنَ لَیالِیا
        فروریخت بر مـن گـرفـتاریهائی کـه اگـر آنــهــا      فروریـخته بـود بر روزهـا می گشتند همانند شبها

حال شما کدام‏یک از این دو نوع زندگی را بیشتر را می پسندید؟ بهتر بگویم کدام‏یک از این دعاها را بیشتر می پسندید؟ آن دعایی که بی درد سر تر است! و خوبی دنیا و آخرت را به ارمغان دارد؟ یا آن یکی که درد سرش در دنیا فراوان است و همراه است با سختی و مشقت؟ اصلا فکر می‏کنید تعارضی بین این دو هست؟ یا این که هر دو یک معنا را می دهند؟ چرا که آن حیات و ممات خود بهترین حُسن دنیا و آخرت است. اما به‏راستی کدامیک از ما در خواندن دعای قنوت منظورمان همان دعای زیارت عاشوراست؟!

حاشیةالتحریر:

چند روزی بود می‏خواستم مطلب فوق را بنویسم، اما... تا اینکه صبح چهارشنبه بیست و هفتم جمادی الاول 1428 باز هم خاطره صبح چهارشنبه بیست و سوم محرم الحرام 1427 در یادمان زنده شد.

حالا خیلی خوب واضح می گردد که مصائب محمد و آل محمد فقط محدود به حیات و مماتشان نمی گردد، بلکه بعد از مماتشان را هم شامل می‏گردد. مادرمان لابد چیزی می دانست که وصیت کرد شبانه خاکش کنند و مکان قبرش پنهان بماند. آه از کینِ مُرده دلان.

آن هنگام که مرقد امامین عسکریین آباد بود، شده بود محلی برای بازی اطفال منطقه! بعد که تخریبش کردند، رهایش کردند به امان خدا و امام زمان! و حالا که مثلا آمده بودند بازسازی‏اش کنند، دوباره... براستی یک مَرد در این عالَم پیدا نمی‏شود که به جای بیانیه و راهپیمایی و ابراز انزجار و... با پای پیاده راه بیافتد و با دستان خود خشتهای این حرم را از نو بر هم چیند؟ عجب زمانه نامردی شده است...