ببينيد مرا ارادتي با ايشان هست.

ارادتي که از ايشان نزد بنده بوده،
علاوه بر سيادت و اجتهاد ايشان
و اين که ايشان در راس يک حاکميت شيعي است،
به سبب اين بود که

ايشان را يک انسان روشن‌انديش، عميق و مطلع از روز مي‌دانسته‌ام.

دقت نظر ايشان را در کتاب‌هاي ايشان مي‌توان ديد.
سخنراني‌هاي ايشان را مي توان پياده کرد و بدون ويرايش به دست چاپ سپرد.
از بس که تميز و مرتب است؛ و بي‌شک ايشان سخنوري طراز اول است.

مواضع مختلفي که در طول اين ساليان از ايشان ديده‌ام،
غالبا بر رسم تعادل بوده‌است و ظرايف و نکات و دقايق بسياري داشته‌است.

از اين‌ها گذشته،
به سبب جايگاهي که ايشان دارد -و داشته-،
در طول اين سي سال گذشته،
-قاعدتا-
به بيشترين و متنوع ترين اخبار در بالاترين طبقه بندي‌ها دسترسي داشته‌است.

فقط ديدن اين حجم از اخبار و انسان‌ها و ...،
به انسان -حتي اگر خوش‌فکر هم نباشد،- مزيتي انحصاري در تحليل مي‌دهد.

ما به ايشان ارادتي داشته‌ايم.

اما،
نه خداي ما ايشان است،
نه پيغمبر ما ايشان است،
نه عقل و دل و دين ما.