يه صفحه پر كردم از حرفهاي دلم...پريد!
شور و شعور...تا شور حسيني نباشه شعور حقيقي ايجاد نميشه....بقيه حرفها رو هم ..ديگه نمي تونم بگم...حسش مال اون لحظه بود!
شديداً‏ دعا بفرماييد
راستي چه خبر از فوق؟

فقط شعر آخري كه نوشتم رو دوباره مي نويسم...
اي واي از اين غوغاي دل،‏از دلبرم هستم خجل،‏وقت سفر ماندم به گل،‏من كاروان گم كرده ام!